Journal

Print PDF

Teravada Budhismo

La nuna Teravada Budhismo disvastiĝis al la tuta mondo ĉefe pro du faktoroj: 1) diaspora komunumo de la taja popolo; 2) populariĝo de la plenatenta meditado (vipassanā). El la du ĉefaj teravadaj budhismaj landoj, Śrilanko kaj Tajlando, la posta estas pli influhava al la cetera mondo pri budhismo. Tajaj budhismaj temploj troviĝas en ĉefaj urbegoj tra la mondo. La instruoj de gravaj tajaj budhismaj instruistoj kiel Ajahn Chah vaste disvastiĝas. La budhisma samgho kaj budhismaj organizoj en Tajlando estas ankaŭ tre aktivaj, kaj ties internacia agado multe plivigliĝis dum la pasintaj jardekoj. Kompreneble la ĉefa trajto de la taja budhisma tradicio estas la uzo de la taja lingvo. La religia ĉantado uzas ofte ne la Palian lingvon, sed la tajan lingvon. Taja budhisma tradicio enhavas multajn tajajn indiĝenajn trajtojn, sed samtempe la taja kulturo mem estis multe influita de la antikva budhisma kulturo. Tia antikva kulturo inkludas ritojn kaj budhismajn agojn kiel almozpetado de la monaĥoj. Almozpetadon ĝenerale ne praktikas la monaĥoj krom tiuj el la teravada tradicio. Ĉar la antikva formo de budhismo estis konservita en la teravada tradicio, la disvastiĝo de la taja budhisma tradicio helpas modernajn homojn plibone kompreni la historion de Budhismo kaj ties originalajn instruojn, malgraŭ la supermetaĵoj kulturaj.

La dua fenomeno rilate al la teravada tradicio estas la tielnomata plenatenta meditado (angle mindfulness meditation). Originale, meditado (bhāvanā) estis la kerno de budhisma instruo por la gemonaĥoj. Por la laikuloj la emfazo estas bona, etika konduto (ekz. la kvin preceptoj). En la historio de budhismo (senkonsidere de tradicioj kaj sektoj), la originala trejnado de meditado kun tre striktaj metodoj iom post iom malaperadis. Fojfoje estis movado de revigligo. Unu el tiuj klopodoj okazis en Birmo dum la 19a jarcento (laŭ Braun, tio estis reago al brita koloniismo kaj la novaj konceptoj pri mensa kaj korpa bonfarto). Konsekvence, la medita metodo satipaṭṭhāna (skt. smṛtyupasthāna) fariĝas grava parto de la religia sperto por la laikaj budhanoj kiuj sopiras pacon kaj mensan komforton en la moderna tempo sed ne povas aŭ deziras dediĉi sin al la plentempa religia vivo kiel gemonaĥo. Nuntempe plenatenta meditado kaj plenatenteco fariĝis kuraca metodo, aprobita de pli kaj pli da scientistoj, kuracistoj, kaj edukistoj. Troviĝas meditado por infanoj en lernejoj kaj aro de komercismaj produktaĵoj kiujn iel utiligas la teknikojn de plantatenteco por diversaj celoj – ofte sanrilataj. Nuntempe ene de la budhismaj komunumoj troviĝas viglaj diskutoj pri la taŭgeco kaj problemoj pri tiu ĉi fenomeno – nome, la populariĝo kaj vulgariĝo de budhisma instruo.

Tibeta Budhismo

La disvastiĝo de la tibeta budhismo estas rakonto ankaŭ pri la diasporo de la tibeta popolo. Kvankam Tibeta Budhismo enhavas la plej lastan disvolviĝon de Budhismo kaj en ĝi troviĝas ankaŭ multaj enhavoj kiuj ne troviĝas en la antikvaj formoj de Budhismo, la tibeta tradicio vaste disvastiĝis en la 20a jarcento post la dua mondmilito. La samgo de la Tibeta Budhismo estis tre vigla, ĉu en Tibeto, ĉu ekster ĝi. Tiu vigleco estas multflanka – la vigla eduka sistemo kiu ebligis altnivelan atingon kiel geshe (doktoriĝo pri budhisma instruo); krome ekzistas ankaŭ tre strikta religia hierarĥio. La Dalai Lama kiel funkcias kvazaŭ papo havas gravan influon al la tibeta popolo kaj ankaŭ la kredantoj de la tibeta budhisma tradicio. La tibeta tripitako estas tre ampleksa kaj altiras la admiron de kleruloj tutmondaj. Malgraŭ la altnivela atingo de la religio, oni tamen ne forgesu ke ĝi estas esence mezepoka religio kiu enhavas multajn trajtojn de mezepoka indiĝena tibeta kulturo. Krom la emfazo de la uzo de la tibeta lingvo, multaj religiaj ritoj kaj praktikoj estis verŝajne kompreneblaj kaj utilaj en siaj tempoj kaj kultura medio. En tibeta budhismo, oni trovas ekster-budhismajn enhavojn politikajn kaj kulturajn. En Eŭropo la papo havis gravan politikan povon, sed tiu epoko jam forpasis. Sed por la tradiciaj tibetanoj la Dalailamao havas similan politikan rolon. Ĉu la modernuloj akceptu la Dalajlamaon dum ni rifuzu la papon? Por malgrandigi la ŝokojn al la modernuloj, varbistoj de tibeta budhismo klopodadis prezenti la religion kiel modernan moralan instruon universalan. La malkongrueco tamen restas kaj posas kiel defio por la sekvantoj de tiu ĉi tradicio en la estonteco.

Print PDF

In front of the Universal Gate Hall 普門 is the 8-meter Brilliance Pond 洛伽池, said to be named after the mythical Mount Potalaka, the abode of Avalokiteśvara, according to the Gaṇḍavyūhasūtra 入法界品 of the Avataṃsakasūtra 華嚴經, an important text of the Mahāyāna tradition.

Where is Mount Potalaka? It was said to be a mythical mountain located in the south of India. For those who have read the popular Chinese translation of Gaṇḍavyūhasūtra, the eighty-fascicled Huayan 八十華嚴 translated by Śikṣānanda 實叉難陀 in the late seventh century CE during the reign of Empress Wu Zetian, one may recall the adventure of the tireless Sudhana in search of spiritual teaching, and Avalokiteśvara was among one of his fifty-three spiritual guides:

善男子！於此南方有山，名補怛洛迦，彼有菩薩，名觀自在。(T10n0279_p0366c)

The name Potalaka is found the Sanskrit recension of the Gaṇḍavyūhasūtra (Gv 159):

atha khalu sudhanaḥ śreṣṭhidārako veṣṭhilasya gṛhapater anuśāsanīm anuvicintayan…anupūrveṇa yena potalakaḥ parvatas tenopasaṃkramya potalakaṃ parvatam abhiruhya avalokiteśvaraṃ bodhisattvaṃ parimārgan parigaveṣamāṇo ‘drākṣīd avalokiteśvaraṃ bodhisattvaṃ paścimadikparvatotsaṅge…”

“Then, the merchant’s son Sudhana pondering upon the instruction of the householder Veṣṭhila… arrived then first at Mount Potalaka. Having climbed Mount Potalaka, he searched for the bodhisattva Avalokiteśvara. Looking around, he (finally) saw the bodhisattva Avalokiteśvara on a plateau on the west of the mountain…”

A number of scholars have examined the scanty descriptions, including those of Xuanzang and others, and attempted to identify the earthly locale that inspired the mythical Potalaka. Given the great popularity of the worship of Avalokiteśvara in Asia, Sudhana’s spiritual adventure and the mythical Potalaka nonetheless became the inspiration of a number of real places.

In China, the most famous place associated with Potalaka is Mount Putuo 普陀山 in Zhejiang 浙江, considered one of the four sacred mountains in Chinese Buddhism. I first visited the mountain when I attended the First World Buddhist Forum 世界佛教論壇 in 2006. It is a truly beautiful place and a meaningful place to visit as it has been a site of pilgrimage and worship of Guanyin for over a thousand years since the Tang Dynasty. In Tibet, the Potala Palace པོ་ཏ་ལ། in Lhasa was also named after Mount Potalaka. Many other places in Asia also have such connection if we pay closer attention. For example, the historical 53 Stations of the Tōkaidō 東海道五十三次 between Tokyo and Kyoto were conceived as a metaphor of Sudhana’s journey.

But why was the fountain called Brilliance Pond? I was slightly annoyed that the Sanskrit name was not used instead. (The description talks about the abode of Avalokiteśvara and suggests that the name of the pond was based on “this” — but how?) Yesterday I posed the question to Walter and Walter told me that I was the one who came up with the name! I have no recollection and had to dig up the archive to unravel the story.

Back in May 2013 when TSM was still under construction, Walter and Ven. Thong Hong asked me to help them to review all the English names used in the monastery, and especially those connected with Sanskrit since I was teaching Sanskrit and Buddhist philology at the University of Hong Kong at that time. The fountain was first given the Chinese name 洛伽池 in connection to the abode of Avalokiteśvara and the English name was provisionally given as Potalaka. In a document dated 9 May 2013 [arch/2013/1], I proposed the name to be changed to Pond of Brilliance on the following ground:

“The reference to the pond in the Gaṇḍavyūha Sūtra is actually rather obscure in the history of Buddhism. General English translation is preferable.”

From the Pond of Brilliance, now we have Brilliance Pond.