Journal

[ANNOUNCEMENT] China, India, and Iran – Scientific Exchange and Cultural Contact through the First Millennium CE

China, India, and Iran – Scientific Exchange and Cultural Contact through the First Millennium CE

2021 NRI-AIIT-FAMES Workshop

Cambridge, U.K.
October 8-9, 2021

Connected by the Silk Road, the three ancient civilisations, China, India, and Iran engaged in dialogue and exchange from around the beginning of the Common Era for over a millennium. Such intra-Asian contacts entailed scientific and cultural exchange in the fields of astronomy, medicine, language, and religion, as well as various forms of material culture. As new ideas and technological knowledge, embodied often in specific cultural forms, cross cultural and linguistic boundaries, they transform and adapt to the local cultures, creating lasting effects for their recipients. In this interdisciplinary workshop jointly organised by the Needham Research Institute, the Ancient India and Iran Trust, and the Faculty of Asian and Middle Eastern Studies, Cambridge University, specialists of the pre-modern cultures in Asia will share their insights on this phenomenon focusing on the first millennium CE, as well as highlights from their latest research. The event will be an occasion for scholars and researchers based in various institutes in U.K. to engage in scholarly exchange and to explore further topics of common interest.

Keynote Speaker: Sam Lieu FBA

Speakers: T.H.Barrett (SOAS, University of London),Thomas Benfey (University of Oxford), Sally K. Church (Needham Research Institute), Seb Falk (University of Cambridge), Flavia Xi Fang (University of Cambridge), Jing Feng (University of Cambridge), Imre Galambos (University of Cambridge), Erica C.D. Hunter (SOAS, University of London), Bill M. Mak (Needham Research Institute), Raymond Mercier, Daniel J. Sheridan (University of Cambridge), Nicholas Sims-Williams (AIIT/ SOAS, University of London), Vincenzo Vergiani (University of Cambridge), Dror Weil (University of Cambridge), Zhan Zhang (University of Oxford)

[UPDATED PROGRAMME (September 6, 2021)]

NRI_AIIT_FAMES 2021 program

https://www.academia.edu/44206400/NRI_AIIT_FAMES_2021_program_Oct_2020_?fbclid=IwAR0GvB28nmRaDPKDWEPSPbLrsrbPS28tUiMrzLlOMkj66TCr8bNw545i_E4

China_India_Iran_2021_Poster

 

Prelegeto: Kultura Renkontiĝo en Budhismo – La Estonteco de la Tri Budhanaj Tradicioj (3)

Slide6

Ĉina Budhismo

La nuna stato de Ĉina Budhismo estas ege interesa ĉar la situacio rapide ŝanĝiĝas. La Ĉina Budhismo fariĝis granda religio en Ĉinio dum la unua jarmilo P.K. sed iom post iom malvigliĝis dum la dua jarmilo. Dum la posta periodo, Ĉina Budhismo fariĝis pli ĉineca kaj la tri instruoj de Ĉinio: Konfucianismo, Daŭismo, kaj Budhismo iom kunfadiĝis. En la 20a jarcento, Ĉina Budhismo en Ĉinio multe suferis pro mililtoj kaj politika malstabileco. Tamen Japana Budhismo, kies kerno estis Ĉina Budhismo, disvastiĝis al la cetera mondo pro la forteco de Japanio politike, kulture, kaj ekonomie. Japanaj budhanoj modernigis budhismon per akademia esploro pri la ĉinaj budhismaj sutroj. Pro tio preskaŭ ĉiuj aziaj budhanoj nuntempe uzas la japanan Taishō-tripitakon. Pro la frua misia agado de japanaj budhanoj tra la mondo, la vorto por meditado en la orienta azia budhisma tradicio estas konata kiel “zen” laŭ la japana prononcado kaj ne “ĉan” laŭ la mandarena ĉina maniero.

Sed ĉio ĉi rapide ŝanĝiĝis pro la ekonomia kresko de Ĉinio kaj Orienta Azio ĝenerale. Inter la diversaj ĉinaj komunumoj, Budhismo plej aktivas en Tajvano. Tie troviĝas tri grandaj groupoj kun internacia influo: Foguangshan 佛光山 “Budha Lumo,” Fagushan 法鼓山 “Dharma Drum,” Tzu-Chi Fondaĵo 慈濟基金會. Fogŭangŝan (BLIA) estas unu el la plej grandaj budhanaj organizoj de la ĉina budhisma tradicio kaj ties centroj troviĝas preskaŭ en ĉiuj landoj kaj ĉefaj urboj en la kvin kontinentoj. Fagushan estas notita per ties akademia atingo. Unu el ties projektoj estas CBETA, kiu estas diĝitaligo de la ĉinaj budhismaj tekstoj, kaj estas vaste uzata. Laste Tzu-Chi estas la plej granda bonfara budhana organizo kun pli ol 10 milionoj da membroj en 47 landoj. La budhanoj en aliaj aziaj landoj estas multnombraj sed ne ekzistas grandaj organizoj kiel tiuj en Tajvano.

En Ĉinio tamen ekzistas unikaj oportunoj por Budhismo en la estonteco. Unue, la nuna ĉina registaro estas tre favora al Budhismo, kiu estis konsiderata helpa socia faktoro kaj unuigilo de amikoj tra la mondo, ĉu kulture, ĉu politike. Due, troviĝas ĉiuj tri tradicioj de Budhismo ene de Ĉinio kun longaj historoj. La Teravada tradicio troviĝas en la Yunnan-gubernio kaj sud-okcidentaj partoj de Ĉinio kiu ligiĝas al Birmo kaj Tajlando. La Tibeta tradicio troviĝas en la Tibeta kaj Mongola regionoj. Laste la Ĉina Mahajana tradicio troviĝas en la ceteraj partoj de Ĉinio. La tri tradicioj vivantaj plejparte harmonie kunekzistas.

Laste mi ŝatus montri al vi la Ci Ŝan Monaĥejo 慈山寺 kie mi nun troviĝas. Profesie mi okupiĝas pri esploro pri Budhismo kaj mia laborejo troviĝas en budhisma art-muzeo ene de la monaĥejo. En la muzeo troviĝas la tripitakoj de la tri tradicioj – la palia de la teravada tradicio, la tibeta de la tibeta tradicio, kaj la ĉina de la ĉina tradicio. Krom moderniĝo de Budhismo, unu el la plej signifoplenaj disvolviĝoj de Budhismo dum la venontaj jardekoj estas verŝajne la reciproka influo inter la tri tradicioj. Tian disvolviĝon ni atestos eble en Ĉinio.

(fino)

Slide7 Slide10 Slide9 Slide8

Prelegeto: Kultura Renkontiĝo en Budhismo – La Estonteco de la Tri Budhanaj Tradicioj (2)

Slide4

Teravada Budhismo

La nuna Teravada Budhismo disvastiĝis al la tuta mondo ĉefe pro du faktoroj: 1) diaspora komunumo de la taja popolo; 2) populariĝo de la plenatenta meditado (vipassanā). El la du ĉefaj teravadaj budhismaj landoj, Śrilanko kaj Tajlando, la posta estas pli influhava al la cetera mondo pri budhismo. Tajaj budhismaj temploj troviĝas en ĉefaj urbegoj tra la mondo. La instruoj de gravaj tajaj budhismaj instruistoj kiel Ajahn Chah vaste disvastiĝas. La budhisma samgho kaj budhismaj organizoj en Tajlando estas ankaŭ tre aktivaj, kaj ties internacia agado multe plivigliĝis dum la pasintaj jardekoj. Kompreneble la ĉefa trajto de la taja budhisma tradicio estas la uzo de la taja lingvo. La religia ĉantado uzas ofte ne la Palian lingvon, sed la tajan lingvon. Taja budhisma tradicio enhavas multajn tajajn indiĝenajn trajtojn, sed samtempe la taja kulturo mem estis multe influita de la antikva budhisma kulturo. Tia antikva kulturo inkludas ritojn kaj budhismajn agojn kiel almozpetado de la monaĥoj. Almozpetadon ĝenerale ne praktikas la monaĥoj krom tiuj el la teravada tradicio. Ĉar la antikva formo de budhismo estis konservita en la teravada tradicio, la disvastiĝo de la taja budhisma tradicio helpas modernajn homojn plibone kompreni la historion de Budhismo kaj ties originalajn instruojn, malgraŭ la supermetaĵoj kulturaj.

La dua fenomeno rilate al la teravada tradicio estas la tielnomata plenatenta meditado (angle mindfulness meditation). Originale, meditado (bhāvanā) estis la kerno de budhisma instruo por la gemonaĥoj. Por la laikuloj la emfazo estas bona, etika konduto (ekz. la kvin preceptoj). En la historio de budhismo (senkonsidere de tradicioj kaj sektoj), la originala trejnado de meditado kun tre striktaj metodoj iom post iom malaperadis. Fojfoje estis movado de revigligo. Unu el tiuj klopodoj okazis en Birmo dum la 19a jarcento (laŭ Braun, tio estis reago al brita koloniismo kaj la novaj konceptoj pri mensa kaj korpa bonfarto). Konsekvence, la medita metodo satipaṭṭhāna (skt. smṛtyupasthāna) fariĝas grava parto de la religia sperto por la laikaj budhanoj kiuj sopiras pacon kaj mensan komforton en la moderna tempo sed ne povas aŭ deziras dediĉi sin al la plentempa religia vivo kiel gemonaĥo. Nuntempe plenatenta meditado kaj plenatenteco fariĝis kuraca metodo, aprobita de pli kaj pli da scientistoj, kuracistoj, kaj edukistoj. Troviĝas meditado por infanoj en lernejoj kaj aro de komercismaj produktaĵoj kiujn iel utiligas la teknikojn de plantatenteco por diversaj celoj – ofte sanrilataj. Nuntempe ene de la budhismaj komunumoj troviĝas viglaj diskutoj pri la taŭgeco kaj problemoj pri tiu ĉi fenomeno – nome, la populariĝo kaj vulgariĝo de budhisma instruo.

 

Slide5

Tibeta Budhismo

La disvastiĝo de la tibeta budhismo estas rakonto ankaŭ pri la diasporo de la tibeta popolo. Kvankam Tibeta Budhismo enhavas la plej lastan disvolviĝon de Budhismo kaj en ĝi troviĝas ankaŭ multaj enhavoj kiuj ne troviĝas en la antikvaj formoj de Budhismo, la tibeta tradicio vaste disvastiĝis en la 20a jarcento post la dua mondmilito. La samgo de la Tibeta Budhismo estis tre vigla, ĉu en Tibeto, ĉu ekster ĝi. Tiu vigleco estas multflanka – la vigla eduka sistemo kiu ebligis altnivelan atingon kiel geshe (doktoriĝo pri budhisma instruo); krome ekzistas ankaŭ tre strikta religia hierarĥio. La Dalai Lama kiel funkcias kvazaŭ papo havas gravan influon al la tibeta popolo kaj ankaŭ la kredantoj de la tibeta budhisma tradicio. La tibeta tripitako estas tre ampleksa kaj altiras la admiron de kleruloj tutmondaj. Malgraŭ la altnivela atingo de la religio, oni tamen ne forgesu ke ĝi estas esence mezepoka religio kiu enhavas multajn trajtojn de mezepoka indiĝena tibeta kulturo. Krom la emfazo de la uzo de la tibeta lingvo, multaj religiaj ritoj kaj praktikoj estis verŝajne kompreneblaj kaj utilaj en siaj tempoj kaj kultura medio. En tibeta budhismo, oni trovas ekster-budhismajn enhavojn politikajn kaj kulturajn. En Eŭropo la papo havis gravan politikan povon, sed tiu epoko jam forpasis. Sed por la tradiciaj tibetanoj la Dalailamao havas similan politikan rolon. Ĉu la modernuloj akceptu la Dalajlamaon dum ni rifuzu la papon? Por malgrandigi la ŝokojn al la modernuloj, varbistoj de tibeta budhismo klopodadis prezenti la religion kiel modernan moralan instruon universalan. La malkongrueco tamen restas kaj posas kiel defio por la sekvantoj de tiu ĉi tradicio en la estonteco.